Przegląd Sportowy 10.11.2010
Patryk Chojnowski chce zostać mistrzem Polski w tenisie stołowym. Pokonał granice swojej niepełnosprawności jak Natalia Partyka Znakomite warunki fizyczne dają Patrykowi Chojnowskiemu przewagę nad rywalami - taki podpis znalazł się pod zdjęciem zawodnika w galerii wystawionej podczas turnieju w Białymstoku. - Śmieszne. Przecież ja mam zmiażdżoną nogę i ruszam się przy stole dwa razy mniej niż rywale - komentuje 20-latek rodem z podłódzkiego Kleszczowa. Patryk miał osiem lat, kiedy pożyczył nowy rower kolegi. Kilka minut później słychać było huk. - Wpadłem pod samochód - wspomina Chojnowski. Auto zmiażdżyło mu prawy staw skokowy. - Zawieźli mnie do szpitala w Bełchatowie, a tam lekarz powiedział, że nogę trzeba amputować. Mój tata zaprotestował i trafiliśmy do Łodzi, gdzie lekarze uratowali mi kończynę - Patryk wie to z opowieści, bo po wypadku stracił na dwa dni przytomność. W szpitalu spędził dwa miesiące. O bieganiu nie było już mowy. - Moi rodzice są wuefistami. Zawsze lubiłem ruch. Od dziecka byłem wysoki, miałem grać w koszykówkę albo siatkówkę. W jednej chwili wszystkie plany wzięły w łeb - opowiada Chojnowski. Zniszczona kostka
Od tamtej pory ciężar ciała przenosi na lewą nogę. - Prawa służy do podpierania - przyznaje. - Mam zniszczoną kostkę. Gdy ktoś patrzy na mnie z boku, nic szczególnego nie dostrzeże, ale stopa wygląda kiepsko. Ruszam nią tylko na boki. Kiedy próbuję w górę i w dół, czuję ból - krzywi się. O sportach zespołowych musiał zapomnieć, ale w jego podstawówce były stoły pingpongowe. Patryk spędzał przy nich prawie cały wolny czas.Gdy miał 9 lat, rodzice zapisali go do klubu w Łasku. - E, nic z tego nie będzie - zawyrokował trener Longin Wróbel, najlepszy w kraju fachowiec od szkolenia młodych pingpongistów. Ale Patryk był uparty. - Po pół roku zostałem mistrzem Polski żaków - mówi z dumą. Ograł Wandżiego
Po pewnym czasie Chojnowski przeniósł się do gdańskiego ośrodka PZTS, skąd trzy lata temu trafił do Morlin Ostróda. Tam trenerem jest obecny selekcjoner reprezentacji Tomasz Krzeszewski. Przez te trzy lata Patryk ograł już całą czołówkę ekstraklasy, z Wangiem Zeng Yi na czele. Od niedawna stara się o zakwalifikowanie do kategorii… niepełnosprawnych. - Wcześniej się wstydziłem. Mówiłem „jak to, przecież ogrywam zdrowych?”. Potem uświadomiłem sobie, że to moja szansa na występ paraolimpijski. W Polsce mogę już grać w takich turniejach, teraz czekam na decyzję komisji międzynarodowej. Mój niepełnosprawny kolega, który gra w drugiej lidze, jest piąty na świecie. Występuję w ekstraklasie, więc pewnie miałbym szansę na podium igrzysk - zastanawia się Patryk.Co jakiś czas słyszy, że taką rękę do ping-ponga miał przed nim Andrzej Grubba. - Takie porównanie to dla mnie zaszczyt. W tym sporcie jednak sama ręka nie wystarczy. Ona stanowi może pięć procent. Najważniejsza jest praca nóg, a ja mam właściwie tylko jedną. No i psychika jest istotna. Długo z głową u mnie nie było najlepiej, ale od jakiegoś czasu współpracuję z psychologiem. Parę rakietek w życiu połamałem. Jestem strasznym nerwusem. Przy stole tego nie pokazuję, ale w szatni następuje wyładowanie stresu. Wtedy niejedna deska poszła w drzazgi - zdradza Patryk .W maju Krzeszewski zabrał go na drużynowe mistrzostwa świata do Moskwy. - Byłem w szoku. To mój pierwszy wielki, „dorosły” turniej. Byłem bardzo podekscytowany - Patrykowi do tej pory błyszczą oczy na wspomnienie turnieju. Z Władimirem Samsonowem i Chińczykiem Xu Xinem nie miał jeszcze szans, ale z Austriakami wygrał oba single, ze Szwedami jednego. Marzeniem Chojnowskiego na najbliższy czas jest wywalczenie tytułu mistrza Polski seniorów, bo młodzieżowy tytuł już ma. - A kiedyś może uda się wyjechać do Bundesligi. Gdybym dostał taką propozycję, jutro bym się mógł spakować - rozmarza się zawodnik. Na razie przeprowadził się pod stolicę. Jest częścią grupy treningowej mistrza Polski Bogorii Grodzisk Mazowiecki, a w lidze gra dla wicemistrza kraju Ternaeben Pogoni Lębork.
- Dostałem lepsze warunki niż miałem w Ostródzie, a w Grodzisku mogę trenować z lepszymi od siebie. Jak Samsonow
Co w tak trudnej i szybkiej dyscyplinie sportu może osiągnąć chłopak, który ma kłopoty z poruszaniem przy stole, a do każdego prawego buta musi wsuwać specjalną wkładkę? Na razie zajmuje miejsce w trzeciej setce światowego rankingu. - Ale za parę lat czołowa „50″ jest do osiągnięcia. To kwestia doświadczenia, ogrania i możliwości startów międzynarodowych. Jestem na dobrej drodze - mówi Patryk.- Pomyśleć, że wszystko zaczęło się od tego, że ktoś przejechał mi po nodze samochodem… Mógłbym teraz być kaleką i poruszać się na wózku. A ja gram w ekstraklasie, jestem w reprezentacji i pojechałem na mistrzostwa świata. To się nie mieści w głowie. Wprawdzie od siedmiu lat lekarze powtarzają mi, że powinienem skończyć ze sportem, ale ja nie wyobrażam sobie świata bez ping-ponga - mówi Patryk i spogląda na wiszący na ścianie plakat Władimira Samsonowa. - Niektórzy mówią, że jak się składam do serwu z bekhendu, to wyglądam jak on. Czasem podpatruję go w internecie na youtube - dodaje Patryk, który dziś w Warszawie zagra w eliminacjach ITTF Pro Tour Polish Open.
Wojciech Osiński
